ഞാൻ കേൾക്കാൻ കൊതിച്ച ശബ്ദം.

ഞാൻ ഒരിക്കലും പറയാത്ത എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഞാൻ എങ്ങനെ അമിതമായി ചിന്തിക്കുന്നു....

സംഭാഷണങ്ങൾ അനായാസമായി കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നവരോട്, എനിക്ക് സ്വപ്നം കാണാൻ കഴിയുന്ന വ്യക്തതയോടെയും ബോധ്യത്തോടെയും സംസാരിക്കുന്നവരോട് എനിക്ക് അസൂയ തോന്നുന്നു.

ഞാൻ ഇതെഴുതുമ്പോൾ രാത്രി ഏറെ വൈകി, അല്ലെങ്കിൽ അതിരാവിലെ. ഇടയ്ക്കിടെ കടന്നുപോകുന്ന കാറുകളോ നഗരത്തിൻ്റെ ദൂരെയുള്ള ചാഞ്ചാട്ടമോ മാത്രം അസ്വസ്ഥമാക്കുന്ന, എൻ്റെ ജനലിനു പുറത്തുള്ള ലോകം തികച്ചും ഇരുട്ടിൽ പൊതിഞ്ഞിരുന്നു. എന്നിട്ടും, ഇവിടെ ഞാൻ, ഉറക്കത്തിൽ സമാധാനം കണ്ടെത്താൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ പെട്ടെന്ന് എന്നെ ആക്രമിച്ച ചിന്തകളോട് മല്ലിട്ട്, ഉണർന്നിരുന്നു. ഈ രാത്രിയിലും, മുമ്പത്തെ പല രാത്രികളിലെയും പോലെ, എൻ്റെ ജീവിതത്തിലുടനീളം ഞാൻ നടത്തിയ വിവിധ സംഭാഷണങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഞാൻ സ്വയം പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നുന്നു - അല്ലെങ്കിൽ കൂടുതൽ വേട്ടയാടുന്നത്, എനിക്ക് ഒരിക്കലും ഉണ്ടായിട്ടില്ലാത്തവ.

ഞാൻ എപ്പോഴും ഒരു കേൾവിക്കാരനാണ്. ഇത് എനിക്ക് സ്വാഭാവികമായും, ഒരുപക്ഷേ വളരെ സ്വാഭാവികമായും ലഭിക്കുന്ന ഒരു വേഷമാണ്. സംഭാഷണങ്ങളുടെ ഒഴുക്കിൽ, ഞാൻ പലപ്പോഴും ശരിയായ നിമിഷങ്ങളിൽ തലയാട്ടുകയും പുഞ്ചിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, പക്ഷേ എല്ലായ്പ്പോഴും എനിക്ക് ആവശ്യമുള്ളപ്പോൾ സംസാരിക്കാറില്ല. എനിക്കൊന്നും പറയാനില്ല എന്നല്ല; വാക്കുകൾ എൻ്റെ മനസ്സിൽ രൂപം കൊള്ളുന്നു, പക്ഷേ എന്തോ അവയെ തടഞ്ഞുനിർത്തുന്നു. ഒരുപക്ഷേ അത് ഭയമായിരിക്കാം, അല്ലെങ്കിൽ സാധ്യമായ എല്ലാ ഫലങ്ങളെയും അമിതമായി വിശകലനം ചെയ്യുന്ന ശീലമായിരിക്കാം.

ഇതുപോലുള്ള രാത്രികളിൽ എൻ്റെ മനസ്സിൽ പ്രതിധ്വനിക്കുന്ന ഒരു വാചകമുണ്ട്: "നിങ്ങൾ പറയുന്നതല്ല, പറയാത്തതാണ് പ്രധാനം." നിശബ്ദത വഹിക്കുന്ന ഭാരത്തിൻ്റെ പിടിമുറുക്കുന്ന ഓർമ്മപ്പെടുത്തലാണിത്. ആ നിശബ്ദ നിമിഷങ്ങളിൽ, അവസരങ്ങൾ എൻ്റെ വിരലുകൾക്കിടയിൽ മണൽ പോലെ ഒഴുകുന്നു. ഓരോ തവണയും ഞാൻ എൻ്റെ മനസ്സ് സംസാരിക്കുന്ന, എൻ്റെ യഥാർത്ഥ വികാരങ്ങൾ പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന, എൻ്റെ വിശ്വാസങ്ങളെ അചഞ്ചലമായ ബോധ്യത്തോടെ സ്ഥിരീകരിക്കുന്ന മറ്റൊരു സ്‌ക്രിപ്റ്റ് ഉപയോഗിച്ച് ഞാൻ എൻ്റെ മനസ്സിലെ രംഗം വീണ്ടും പ്ലേ ചെയ്യുന്നു.

പശ്ചാത്താപം ഒരു വലിയ ഭാരമാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു, എൻ്റെ ചുമലിൽ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന വസ്ത്രം പോലെ ഞാൻ അത് വഹിക്കുന്നു . നഷ്‌ടമായ അവസരങ്ങളും പറയാത്ത വാക്കുകളും ചേർന്നാണ് ഇത് നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നത്, സംശയത്തിൻ്റെയും അനിശ്ചിതത്വത്തിൻ്റെയും ഇഴകൾ ചേർന്നതാണ്.

ഞാൻ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു, “ എൻ്റെ അഭിനിവേശം പ്രകടിപ്പിക്കുകയോ ആവശ്യമുള്ളപ്പോൾ സഹായം നൽകുകയോ ചെയ്തിരുന്നെങ്കിൽ മാത്രം എത്ര സൗഹൃദങ്ങൾ ആഴപ്പെടുമായിരുന്നു?” കൂടാതെ " അനുമാനങ്ങൾ വികസിപ്പിക്കാൻ അനുവദിക്കുന്നതിനുപകരം ഞാൻ എൻ്റെ ഉദ്ദേശ്യങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കിയിരുന്നെങ്കിൽ എത്ര തെറ്റിദ്ധാരണകൾ ഒഴിവാക്കാമായിരുന്നു?"

സത്യം പറഞ്ഞാൽ, സംഭാഷണങ്ങൾ അനായാസം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നവരോട് എനിക്ക് അസൂയ തോന്നുന്നു, എനിക്ക് സ്വപ്നം കാണാൻ കഴിയുന്ന വ്യക്തതയോടെയും ബോധ്യത്തോടെയും സംസാരിക്കുന്നു. അവർ ഓരോ വാക്കും ചോദ്യം ചെയ്യുകയോ സംഭാഷണം ഒരു തകർന്ന റെക്കോർഡ് പോലെ അവരുടെ മനസ്സിൽ റീപ്ലേ ചെയ്യുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല. അവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം സംഭാഷണം ഒരു നദി പോലെ ഒഴുകുന്നു, എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇത് ഓരോ തിരിവുകളും ഒരു പുതിയ പ്രതിസന്ധി സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഒരു ഭ്രമണപഥമാണ്.

തൽക്ഷണ സന്ദേശമയയ്‌ക്കലിൻ്റെയും സോഷ്യൽ മീഡിയയുടെയും യുഗത്തിൽ, വേഗത്തിൽ പ്രതികരിക്കാനുള്ള സമ്മർദ്ദം എൻ്റെ ഉത്കണ്ഠയെ വലുതാക്കി. വാക്കുകൾക്ക് അർഥം നഷ്ടപ്പെടുന്നത് വരെ കണ്ടുപിടിച്ചും എഡിറ്റ് ചെയ്തും തികഞ്ഞ ഉത്തരത്തിനായി ഞാൻ വേദനിച്ചതിനാൽ സന്ദേശങ്ങൾ വായിക്കപ്പെടാതെ പോയി. സ്വീകർത്താവിന് എൻ്റെ മടി മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയുമോ എന്നും അവരും ഞാൻ ശ്രദ്ധാപൂർവം തിരഞ്ഞെടുത്ത മറുപടികളുടെ വരികൾക്കിടയിൽ വായിക്കുകയായിരുന്നോ എന്നും ഞാൻ ചിന്തിച്ചു.

എന്നിരുന്നാലും, രാത്രിയുടെ നിശ്ശബ്ദതയിൽ ഞാൻ എൻ്റെ ചിന്തകളുമായി മല്ലിടുമ്പോൾ, ദുർബലതയെ ഉൾക്കൊള്ളാനും എൻ്റെ സത്യം സംസാരിക്കാനും എന്നെ പിടിച്ചുനിർത്തുന്ന ഭയങ്ങളെ മോചിപ്പിക്കാനും ഞാൻ ശ്രമിക്കുന്നു.

കാരണം പറയാത്ത വാക്കുകൾക്കും നഷ്‌ടമായ അവസരങ്ങൾക്കുമിടയിൽ ജീവിതം വളരെ ചെറുതാണ്.

ഒരുപക്ഷേ, അമിതമായ ചിന്തയുടെ ചങ്ങലകളിൽ നിന്ന് എന്നെ മോചിപ്പിക്കുന്നതിലൂടെ, കേൾക്കാൻ കാത്തിരിക്കുന്ന ശബ്ദം ഞാൻ കണ്ടെത്തും - ഭയം കൊണ്ടല്ല, മറിച്ച് ബന്ധിപ്പിക്കാനും മനസ്സിലാക്കാനും യഥാർത്ഥമായി ജീവിക്കാനുമുള്ള ആഗ്രഹമാണ് ശബ്ദം. ഒരുപക്ഷെ അത് എന്നിൽ നിന്നുമായിരിക്കാം

ഷിബു തങ്കച്ചൻ, ഇടമുളയ്ക്കൽ